Sorry Kobo
Door: Kelly Derkx
Blijf op de hoogte en volg Kelly
22 Oktober 2018 | Japan, Kōyasan
Ik reis af naar Koyasan. Een heilige plek hoog in de bergen omgeven door bossen. Dit is de plek waar Kobo Daishi naartoe ging in het jaar 816 (!) om hier een religieuze community te beginnen. Kobo is een van de meest bekende religieuze figuren in Japan. Hij heeft het druk gehad want hij was onder andere boeddhist, kalligrafist, dichter, geleerde en uitvinder van een Japans alphabet.
Om er te komen moet ik eerst een aantal treinen nemen, met tot slot een kabelbaan trein recht omhoog de berg op. Je moet er even wat moeite voor doen, maar dan heb je ook wat.
Ik slaap in een tempel bij de monniken. De tempel is een oud houten paleisje, steenkoud en met krakende vloeren. Om op de warmen is ook hier een onsen bad met sauna waar ik weer lekker in kan sudderen.. Top.
S'avonds wordt mijn Japanse maaltijd bezorgd in mijn kamertje. Waar ik al braaf en hongerig zit te wachten in mijn Japanse kimono op een rood kussentje op de grond.
Een vrolijk gastje schuivelt op zijn sokken naar binnen met allerlei etages aan geheimzinnige bakjes. Hij zet het voor me neer. Ik zie drilachtige puddinkjes, een witte soep en nog wat onherkenbare hapjes. 'What is this?' Vraag ik aan het mannetje. 'This is Tofu!' Zegt hij. 'And this?' Vraag ik wijzend naar het dril puddinkje. 'Also Tofu..'
'Ahhh, and this?' 'Tofu soep!...' Grinnikt hij.
De Monniken eten veganistisch. Blijkbaar blijft er dan niet veel meer over dan tofu.
Ik moet zeggen, het was heerlijk. Al ben ik na een avond en ochtend maaltijd wel ff klaar met tofu.
S'avonds ga ik een nacht tour doen over de geheimzinnige begraafplaats waar Kobo Daishi zijn tombe is. De legende is dat hij niet dood is, maar hier nog altijd aan het mediteren is in zijn tombe. In afwachting van de komst van de volgende 'Miroku' (Future Boeddha) om zijn hemelse bericht voor het menselijk ras te mogen ontvangen. Belangrijke Boeddhisten laten hier hun botten, as, of een lok haar of iets achter, om zo getuige te kunnen zijn van deze belangrijke ontmoeting.
Ook Kobo krijgt elke dag nog tofu van de monniken. Twee keer zelfs. Ik weet niet of hij daar na al die jaren nog blij van wordt maargoed.
In het donker sta ik te wachten bij de verlaten ingang van de poort naar de begraafplaats. Er is helemaal niemand te bekennen. Na 15 minuten begin ik m'n twijfels te krijgen. Het was toch wel hier??
Ik wacht nog even maar besluit dan toch om te gaan lopen naar de andere kant van de begraafplaats. Daar dacht ik ook iets van een ingang te hebben gezien...
En daar ga ik, in m'n up, over een ijskoude begraafplaats, in het donker, verstand op nul en zo hard als ik kan.
Er hangt een spooky mist en om mij heen zijn duizenden tombes en graven. Ik hoor de klikkende geluiden van vliegende eekhoorns en weet ik veel wat nog meer. Het is minstens een half uur lopen heen en dan nog een keer terug. Dat weet ik, omdat ik dit pleuris eind overdag ook al heb bewandeld...Why?
Halverwege wordt het steeds donkerder. Ik stop en kijk om me heen. Een moment van bezinning. What the fuck ben ik aan het doen? Ik kijk naar de graven aan beide kanten naast mij en opeens voel ik me van alle kanten bekeken. M'n fantasie slaat op hol en ik denk aan Casper het spookje. En hoe dat ook hier zou kunnen gebeuren. Dat witte geesten achter hun griezelige grafstenen vandaan komen en achter mij aan gaan vliegen. Ik krijg kippenvel en even weet ik niet wat ik moet doen. 'Klote tour!' roep ik hardop, gevolgd door een 'fuck, fuck, fuck!'
Ik moet ook nog eens super nodig plassen.
Ik loop terug en dan toch maar weer niet. De geesten zien mij een paar keer heen en weer lopen voordat ik toch besluit om door te gaan. Ik zal die groep van de tour toch een keer tegen moeten komen.
Inmiddels moet ik zo nodig plassen dat het een probleem wordt.
Wat een dilemma.. Zou het heel erg zijn als ik een klein wild plasje doe hier op deze heilige plek?
Het kan niet anders, het moet...
Ik zoek een donkere hoek tussen de grafstenen uit.. Terwijl ik daar hurk voel ik Kobo en zijn geesten mij vervloeken. Ik zeg hardop 'Sorry Kobo' en laat het opgelucht gaan.
Na bijna een uur dwalen over de meest griezelige plek in Japan zie ik op de terugweg in de verte een groep mensen aan komen lopen. Voorop loopt een monnik in zijn gewaad op Nike Air Maxies.
Inmiddels ben ik er zo klaar mee dat ik de neiging heb om zo door te lopen, terug naar het klooster. Maar ik spreek hem aan. 'Are you Miss Kerry?' Vraagt de Monnik. Ja hoor daar is ze.. Blijkbaar waren ze op me aan het wachten geweest bij een of andere tempel wat het meeting point was. Dat had ik even gemist.
En dan moet ik voor de vijfde keer vandaag het hele eind mee terug lopen over de begraafplaats.
Iedereen is exited, ik inmiddels niet meer.
Maar... ik herpak mezelf en luister naar alle mooie verhalen van de monnik op Maxies over deze (wordt nog even extra benadrukt) zéér heilige plek. Ik kan m'n lach bijna niet inhouden.
Het zijn dan wel geen botten, as, of een lokje haar. Maar ik heb toch iets van mij mogen achter laten voor de komst van de Miroku. Zal ik er nu bij mogen zijn?
-
22 Oktober 2018 - 12:25
Padre:
Wowwwwwww Maly, krijg er ook weer kippenvel van, fuck, wat een goed verhaal weer!!!!!!
Het leven van de monniken gaat zeker niet over rozen, hoe houden ze dat vol.
Je bent ondertussen alweer opweg naar Nikko......chapeau chapeau -
22 Oktober 2018 - 12:25
Marjo:
Heerlijk veel verhalen deze reis Kel, en prachtige foto's, ik geniet ervan. Liefs Marjo -
22 Oktober 2018 - 15:55
Bigbro:
whaa Kel, deze is legendarish! wat een avontuur. Mooi dat je ook een contributie heb gedaan. bhwhaa
love uuu . x bro -
22 Oktober 2018 - 16:13
Lisanne :
Chapeau Chapeau Chapeau nichtje! Ik lig in een deuk! Heerlijk verhaal weer :))) X -
24 Oktober 2018 - 07:29
Big Bro:
fotos gecheck, holy fuck..scary hahahah
-
24 Oktober 2018 - 07:32
Kulap:
Mally San, heel fijn dat je je plasje kwijt bent. ik denk dat Kobo daar heel blij mee is, hij is dat as en haarlokjes vast zat na al die jaren -
25 Oktober 2018 - 09:58
Marianne :
Nou Kelly, ik kan mij voorstellen dat je hem letterlijk en figuurlijk hebt geknepen
als ik die nachtelijke foto’s van de begraafplaats bekijk. Lijkt wel een opname
uit een Harry Potter film! En volgens mij heb je de bodem daar “ingewijd” met
Yin kracht, zeker nadat je zo moedig en volhardend bent geweest! Liefs Marianne
-
25 Oktober 2018 - 12:09
Mama:
Pffff blij als je weer thuis bent! Stoer wijffie!
Goede terugreis!
kus & Knuf
XXX Mama
-
25 Oktober 2018 - 12:09
Mama:
Pffff blij als je weer thuis bent! Stoer wijffie!
Goede terugreis!
kus & Knuf
XXX Mama
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
