D(B)ubbel

Op een zonnige maandag dag eind maart kom ik terug van een kajak tripje over de Sound. Ik ben net een dag daarvoor met een klein bootje aangekomen in het prachtige paradijsje genaamd Hopewell. Een stuk land met kleine huisjes aan een baai, ver afgelegen van de bewoonde wereld, omringd door bossen.
De radio staat hard aan, er is paniek, ik voel het meteen. Helemaal zen kom ik terecht in de eerste echte confrontatie met Corona.
"We gaan in lock down, je moet hier vertrekken en binnen 48 uur een plek hebben om een maand te verblijven, maar alles gaat dicht." Hoor ik eigenaresse Linley zeggen.
Nieuw Zeeland is zojuist van 'niets' naar Level 4 gegaan.
Ik raak even in de error en sta aan de grond genageld. Ik zie mijzelf al ergens aan de kant van de weg een maand lang in m'n eentje in Berty mijn campervan. Jagend op herten en konijnen om aan voedsel te komen. Langzaam veranderend in een verwilderd gekkie die grapjes maakt tegen zichzelf.

Er volgen een aantal uren met wanhopige pogingen om nog ergens naartoe te kunnen gaan. Richard en Sue helpen me vanaf afstand en proberen uit alle macht nog een boot of vliegticket te verkrijgen. Zonder resultaat.

Wat een gek en angstig gevoel is het om geen dak boven je hoofd te hebben, of geen plek als tijdelijk thuis waar je welkom bent.
Net op het punt dat ik uit pure wanhoop in huilen ben uitgebarsten en niet meer weet wat ik moet doen, komt Mike mij te vertellen dat ik toch bij Hopewell mag blijven als ik dat zou willen.
Als zou willen?? Ik begin weer te janken en kan Mike wel zoenen van geluk.
Een last valt van mij af, stuck in paradise, wat een mazzelpik.
Ik droog m'n tranen en neem een aantal wijntjes met mijn lotgenoten. Cheers op de gastvrijheid van de Kiwi's.
Samen met 13 anderen gaat Hopewell vanaf dat moment op slot en vormen we onze eigen lock down bubbel. Niemand erin, niemand eruit, één maand lang.

In de bubbel zitten gelukkig allemaal bijzondere en fijne mensen;

Mike & Linley zijn de leiders van onze pack. De oprichters van deze mooie plek. Keiharde werkers die op een dag uit het niets hun office job hebben opgezegd en nu het geheim van 'hoe je geniet van het leven' hebben ontdekt. Dit geluk delen ze graag met anderen.

De broer van Mike en zijn vrouw hebben hier ook een huis gebouwd. Ze hebben een jaloersmakend huis met asociaal mooi uitzicht. Phil is een boef en noemt mij 'Snoepje' (spreek uit als 'Shjnoepje' op z'n Duits) omdat dit het enige woord is wat hij kent uit Nederland.

Cathy is een power woman van eind zestig. Ze is hier al zolang dat ze onderdeel is geworden van het interieur.
Niet weg te slaan heeft ze inmiddels haar eigen tiny house op Hopewell geplaatst en is ze dolgelukkig met haar leventje in de natuur.
Ze doet me denken aan Dory uit Finding Nemo. Met grote blauwe ogen, druk gebarend en snel pratend tegen zichzelf dwarrelt ze als een blij ei door ons 'dorp'. "Oh! I'm talking to myself again!" Hoor ik haar regelmatig zeggen met haar Dory stem. Ik hou meteen van haar, ze maakt me blij.

Daarnaast hebben we de Israëlische Ori, onze wandelende encyclopedie vol zwarte humor. Hij is gek op mannen en Taiwan. Hij weet alles en wilt altijd graag met mij praten over politiek. Ik niet. Maar dat is oké, Ori praat gewoon door.

De Amerikaanse chirurg Mark en zijn vrouwtje Shawn, die hun hele leven iets te hard hebben gewerkt en nu een tweede leven zijn begonnen door vroeg met pensioen te gaan. En dit keer wel van het leven proberen te genieten.

De Switsers- maar nu Nieuw Zeelandse chef Annette, die aanvoelt als de grote zus die ik nooit heb gehad. Waarmee ik wijn drink en giechelend over de liefde en het leven praat, of stiekem een jointje rook onder de sterren en de maan.
Ze maakt dagelijks taarten en andere treats waardoor ik moet blijven wandelen hier.

Mijn buren en maatjes; het Dutchie stel Niels en Karien uit Amsterdam. Met wie ik zo'n beetje elke dag in de jacuzzi bubbel, samen eten kook en TimTams eet.

Het jonge koppeltje Carly en Orlando, die hier werken in ruil voor verblijf en op deze manier de wereld over willen reizen.
Ze zijn beide zo cute dat ik ze de hele dag wil knuffelen. Het vuur om te willen ontdekken brand sterk in dit stelletje. Ze zijn jong maar begrijpen al heel goed wat belangrijk is in het leven. Veel respect voor deze twee bijzondere avonturiers.

En dan is er nog onze loner Duitser Hendrik. Ooit hier gekomen als jongen van zestien. Nu tien jaar later heeft hij zijn eigen huis en land hiernaast gekocht.
Hij is er niet vaak maar verschijnt soms als een geest uit het niets. Met zijn witte haar en brede glimlach.
Soms zie ik hem s'nachts vanaf mijn veranda met een geweer rondsluipen op zoek naar possums of konijnen.
Of hij schiet in de schemer als James Bond over het meer in zijn speedboot en waggelt daarna voorbij in een wetsuit met speer geweer en grote vis. Hendrik is een oerman die alles kan.

Al deze mensen bij elkaar is het recept voor een bijzondere familie in een bubbel.

Hopewell voelt een beetje als Hobbiton uit Lord of the Rings. Ieder heeft zijn eigen huisje, omringt door prachtig uitzicht en verbonden met kleine paadjes in de natuur. Ook houden we net als de Hobbits allemaal van eten; en doen we aan breakfast, second breakfast etc.
Elke dag probeer ik één van de hikes te maken in de betoverende omgeving. Dat moet ook wel, om te voorkomen dat ik dicht groei.
Regel matig is er een pizza, mossel, film of andere feest avond waarbij we met z'n allen samen zijn.

Het hoogtepunt van de week is als Adam de postbode in zijn rode busje het land op komt rijden om onze boodschappen af te leveren.
Dan rennen we met blauwe handschoentjes, water en zeep op het busje af en wassen we als Minions één voor één onze met zorg geselecteerde boodschappen.
Dat is één van de maatregelen om ervoor te zorgen dat Corona niet stiekem de bubbel binnen glipt, incognito meeliftend op een banaan of pak melk.
Zodra iemand griep verschijnselen heeft wordt hij of zij verbannen naar 'De Cottage' een stuk verderop. Dat willen we allemaal niet. En niemand durft nog te hoesten of niezen in het bijzijn van elkaar.

Soms mountain biken we een stukje in de omgeving en zien we ineens iemand anders uit de buitenwereld. "Pas op een mens!" roep ik dan voor de gein. Het voelt gek om een ander mens te zien. Een vijandig gevoel alsof je gevaarlijk bent en iets doet wat niet mag. Je scant elkaar even snel om het gevaar in te schatten en vervolgens zwaaien we dan ongemakkelijk naar elkaar.

Op deze plek voel ik me veilig en gelukkig. En ik geniet van elk moment van dit leven in de natuur.
Toch besluit ik om mee te gaan op één van repatriëringsvluchten naar Nederland, al gaat het in tegen mijn gevoel.
Maar de wereld staat op z'n kop en niemand weet hoe lang dit nog gaat duren. Terug naar de basis, is het besluit van mijn verstand, niet mijn hart.
Drie weken later neem ik de boot terug naar de baai waar ik Berty heb achtergelaten. Ik ben opgeroepen voor een vlucht.
Ze staat er zielig bij en ruikt naar een verrotte appel die ik erin heb laten liggen. Met een dubbel gevoel stap ik in.
Daarna volgt een zeven uur durende Road trip over de apocalyptische lege wegen van het Zuidereiland. Het doet me denken aan de serie The Walking Dead. De zeldzame voorbijgaande auto's kijken mij in mijn backpackers busje achterdochtig aan.

Ik maak een piep kleine detour voor een wild plasje en stop bij een zeehonden kolonie uitzicht punt. Nog voordat ik ook maar één zeehond heb kunnen zien stapt er een agent uit zijn auto. Ik loop op hem af en voordat ik het weet schreeuwt hij "STOP RIGHT THERE!". Met één hand voor zich uit en de ander op zijn huls (dacht ik hehe ;) Ik schrik me de pleuris en denk even dat hij me neer gaat schieten.
Ik kom als Corona-maagd vers uit mijn veilige bubbel en was even de 1.5 meter regel vergeten.
Daarna strekken we ons beide uit als giraffen om mijn rijbewijs 'met afstand' te kunnen overhandigen. Hij stelt me allerlei vragen, maakt een aantekening van 'mijn gedrag', en stuurt me streng weg.

De Corona realiteit slaat als een klap in mijn gezicht. Dit wordt nog wat, denk ik bij mezelf, sterk terugverlangend naar mijn veilige bubbel in paradise. Gespannen vervolg ik mijn lange reis naar huis...