Arthurrito

Tijdens het reizen kom je soms terecht op bijzondere plekken waar je je direct thuis voelt. Een plek gecreëerd door mensen met een droom. Waar alles bedacht en gemaakt is met veel liefde en aandacht.
Vila Yira is zo'n plek. Het is echt een rot eind een heuvel op lopen. Maar als je dan aankomt is alles weer goed.
Het ligt afgelegen en is omgeven door jungle. Hier voel ik mij Peter Pan en Jane tegelijk.

Kippen, katten en honden banjeren over het land. Kolibries vliegen in het rond. De 'huiskamer' is open in de buitenlucht. Hangmatjes hier en daar.
Om af te koelen is er een natural pool. Wat inhoudt dat je zwemt in een soort groene vijver met kikkerdril en de vissen aan je tenen sabbelen.

We slapen in een huisje met open ramen en uitzicht op de jungle. 's Avonds waait de harde wind door de kamer. Ik lig 'veilig' in de klamboe te luisteren naar het geluid van het leven in de jungle.
's Ochtends word ik wakker van de zonsopgang die schijnt op mijn gezicht door het open raam. Ik zet mijn zonnebril op een tuk nog even verder. In de verte hoor ik de brulapen brullen. Een oer geluid waar ik meteen een glimlach van op mijn gezicht krijg.

's Avonds eten we met z'n allen buiten aan een lange tafel. Drie gangen vers bereid door Hannah en Octavio. Met groente en fruit van het land.
De vijf jonge honden rennen al spelend om ons heen. De honden leven als een echte roedel. Samen met wat honden van de buren. Soms zijn ze een paar dagen weg op avontuur, ze komen altijd weer terug.
Mensen komen hier soms gestrest of moe aan. En vertrekken ontspannen en met een glimlach. "This place is like therapy" zegt Octavio met een trotse glimlach. En dat is het.

Later op onze reis bezoeken we nog zo'n bijzondere plek.
Hier hebben twee biologen in de jaren zeventig een stuk land gekocht. Met het doel om een genetische 'bank' van planten te creëeren, ter behoud van het ecosysteem. Daarnaast zijn ze extra geïnteresseerd in medicinale planten en vissen.
De grootste vis uit de Amazone zwemt hier als het kleine broertje van Loch Ness in de vijver.

We slapen hier een nachtje in een echte boomhut. Hij staat middenin de jungle. Wanneer ik de deur open en voorzichtig naar binnen loop over de krakende houten planken vliegt er bijna een vleermuis in mijn gezicht.
's Nachts hoor ik zijn nest piepen en vallen de poepjes net boven mijn hoofd op mijn muskieten net. Samen met alle andere geluiden van de jungle en het kraken van het houten huis was het best een spannend nachtje.

Tijdens het lunchen schrik ik me de pleuris als er ineens iets aan m'n been friemelt. Ik kijk naar beneden en zie een soort Gremlin-achtig aapje met een wit 'pruikje'. Hij heeft een zwart gezichtje met kleine flapoortjes.
Hij kijkt me verliefd aan met zijn kraaloogjes en klimt aan m'n been omhoog.
"This is Arthurrito" zegt het meisje. "He likes women". En dat blijkt.
Overal waar ik heen loop, komt Arthurrito achter me aan gerend. Wanneer ik stil sta klimt hij meteen omhoog via mijn been. Als hij maar even de kans krijgt probeert hij 'de liefde te bedrijven' met mijn bovenarm of been. Zijn kleine stijve pikkie prikt hitsig tegen me aan.
Zelfs als ik even ontsnapt ben en op de wc zit, zie ik Arthurrito zijn koppie onder het kiertje van de deur verschijnen.
Als we een stukje gaan lopen naar de rivier om te gaan zwemmen zit de kleine stalker rustig op mijn schouder. Er is geen ontkomen aan.
Later bij de rivier als ik aan het zwemmen ben zit hij ongeduldig op een rots te wachten tot ik uit het water kom.
Arthur is gebeten door een hond en zo hier terecht gekomen. Hij behoort tot een ras dat alleen voorkomt in Colombia en zwaar bedreigd is met uitsterven.
Ik heb medelijden met mijn kleine geile vriend. En hoop dat hij ooit nog eens een echt apen vrouwtje berijden mag.