back to reality
Door: kellyderkx
Blijf op de hoogte en volg Kelly
09 Mei 2010 | Nepal, Pokhara
Een man loopt over het strand. In de verte nadert een andere heer. Honderden zeesterren spoelen met elke golf aan op het droge zand, hier zullen zij sterven. Met elke stap die de man zet gooit hij een aantal zeesterren terug in de oceaan. De heer loopt naar de man toe en vraagt; "Waarom probeert u ze te redden, met elke nieuwe golf spoelen er toch weer honderden aan, het is onbegonnen werk".De man pakt een zeester, gooit hem in de oceaan en antwoord; "Ik heb zojuist 1 zeester gered"
Vrijwilligers in Uganda besluiten een waterput te graven voor een dorp. De volgende dag zijn alle geiten erin gevallen.
Hoe kan je een land helpen zonder de situatie te verergeren. Locals die jarenlang in armoede leven op een manier die voor hen al jarenlang hetzelfde is. Westerlingen komen om te helpen en de locals maken kennis met geld, rijkdom en mogelijkheden die zij nog nooit hebben meegemaakt. Vervolgens veranderd 'tevreden zijn met het leven dat je lijdt' in hebzucht en begeerte.
Kinderen in een weeshuis weten vaak niet beter dan de armoedige omstandigheden waarin zij zijn opgegroeid. Door het geven van spullen of cadeautjes groeit er een verwachting van de volgende vrijwilliger om meer te geven. Hoe vindt je de balans tussen ontwikkelingshulp en het in stand houden van de leefwereld van de locals. Het geven van liefde is vrijblijvend. Je kunt het niet kopen of vasthouden. Je kunt het alleen geven en ontvangen. Je kunt een arme familie geld geven om hun 6 kinderen mee te voeden. Een gevolg zou kunnen zijn dat het stel besluit om nog een kind te nemen.
De kunst van ontwikkelingshulp is naar mijn mening om een mogelijkheid te creeeren waarbij locals leren om zelf in hun behoeften te voorzien. Voorlichting en opleiding waardoor bijvoorbeeld een straatkind een vak leert. Eeen microfinancieringsplan waardoor een moeder in Afrika de mogelijkheid krijgt om haar zelfgemaakte sieraden te verkopen in een kleine onderneming. Een voorlichtingsprogramma waarbij Nepalezen bewust worden van het belang van het verantwoord wegwerken van hun afval. In plaats van dingen overnemen geef je het terug aan de locale bevolking en laat je het groeien tot iets wat in stand kan blijven, ook nadat jij er niet meer bent om te helpen. Zo krijgt de locale bevolking een eigen verandwoordelijkheid en groeit hun betrokkenheid bij de welvaart van hun land of dorp.
En toch moet je klein beginnen, met 1 zeester op het strand, of een klein weeshuis in Nepal. Ik kan de kinderen iets geven dat niets kost, een knuffel of een glimlach. Ik probeer voorzichtig te zijn met wat ik ze schenk. Ik voel de hebberigheid van de huismoeder groeien. Na een aantal keer extra eten te hebben gekocht word een weeskind nu aangespoord om te regelen dat ik meer koop. Terwijl al het eten wat gekocht wordt al wordt betaald van vrijwilligers geld. Op straat komen de kinderen naar je toe, eerst vragen ze lief je naam, vervolgens schreeuwen ze "give me chocolate, give me money!" In mijn achterhoofd onthoud ik dat ik hier weer weg ga en dat alles wat ik geef bepalend is voor de verwachtingen die worden gecreeerd voor de toekomst. Deze reis naar Nepal heeft mij nu al veel geleerd. Ik vind het een moeilijke les maar langzaam leer ik meer over de realiteit van ontwikkelingshulp.
Vrijwilligers in Uganda besluiten een waterput te graven voor een dorp. De volgende dag zijn alle geiten erin gevallen.
Hoe kan je een land helpen zonder de situatie te verergeren. Locals die jarenlang in armoede leven op een manier die voor hen al jarenlang hetzelfde is. Westerlingen komen om te helpen en de locals maken kennis met geld, rijkdom en mogelijkheden die zij nog nooit hebben meegemaakt. Vervolgens veranderd 'tevreden zijn met het leven dat je lijdt' in hebzucht en begeerte.
Kinderen in een weeshuis weten vaak niet beter dan de armoedige omstandigheden waarin zij zijn opgegroeid. Door het geven van spullen of cadeautjes groeit er een verwachting van de volgende vrijwilliger om meer te geven. Hoe vindt je de balans tussen ontwikkelingshulp en het in stand houden van de leefwereld van de locals. Het geven van liefde is vrijblijvend. Je kunt het niet kopen of vasthouden. Je kunt het alleen geven en ontvangen. Je kunt een arme familie geld geven om hun 6 kinderen mee te voeden. Een gevolg zou kunnen zijn dat het stel besluit om nog een kind te nemen.
De kunst van ontwikkelingshulp is naar mijn mening om een mogelijkheid te creeeren waarbij locals leren om zelf in hun behoeften te voorzien. Voorlichting en opleiding waardoor bijvoorbeeld een straatkind een vak leert. Eeen microfinancieringsplan waardoor een moeder in Afrika de mogelijkheid krijgt om haar zelfgemaakte sieraden te verkopen in een kleine onderneming. Een voorlichtingsprogramma waarbij Nepalezen bewust worden van het belang van het verantwoord wegwerken van hun afval. In plaats van dingen overnemen geef je het terug aan de locale bevolking en laat je het groeien tot iets wat in stand kan blijven, ook nadat jij er niet meer bent om te helpen. Zo krijgt de locale bevolking een eigen verandwoordelijkheid en groeit hun betrokkenheid bij de welvaart van hun land of dorp.
En toch moet je klein beginnen, met 1 zeester op het strand, of een klein weeshuis in Nepal. Ik kan de kinderen iets geven dat niets kost, een knuffel of een glimlach. Ik probeer voorzichtig te zijn met wat ik ze schenk. Ik voel de hebberigheid van de huismoeder groeien. Na een aantal keer extra eten te hebben gekocht word een weeskind nu aangespoord om te regelen dat ik meer koop. Terwijl al het eten wat gekocht wordt al wordt betaald van vrijwilligers geld. Op straat komen de kinderen naar je toe, eerst vragen ze lief je naam, vervolgens schreeuwen ze "give me chocolate, give me money!" In mijn achterhoofd onthoud ik dat ik hier weer weg ga en dat alles wat ik geef bepalend is voor de verwachtingen die worden gecreeerd voor de toekomst. Deze reis naar Nepal heeft mij nu al veel geleerd. Ik vind het een moeilijke les maar langzaam leer ik meer over de realiteit van ontwikkelingshulp.
-
09 Mei 2010 - 08:34
Mama:
Lieve Kelly,
Wat een mooi stukje heb je weer geschreven en wat een belangrijke levenslessen leer je in Nepal.
Ik lees alles met groeiende bewondering.
Volgens mij kun je straks een zeer goed rapport maken voor school.
Ik begrijp dat dit niet bepaald een droom-vakantie is maar wel een indringende boodschap voor de rest van je leven.
Ik denk aan je en mis je elke dag.
Hou je taai schat!
Liefs en knuffels ook van Mup XXX -
09 Mei 2010 - 09:09
Jeroen Van Vilsteren:
Hey Kelly!
Je beschrijft precies wat ik hier in Uganda dagelijks meemaak. Ontwikkelingshulp is niet makkelijk, alle goed bedoelde initiatieven heb helaas ook negatieve bijeffecten. Het is het vinden van een balans. In sept ben ik in Nl dan moeten we maar een keer afspreken om van gedachten te wisselen.
Geniet nog van je tijd daar!
Groeten uit Afrika,
Jeroen -
09 Mei 2010 - 09:37
Bro:
Hola Sis! Heerlijke filosofie op de zondag morgen! Heel mooi. Heb gisteren spirited away gekeken, moest veel aan je denken als bro Sis thing. Net zoals in ghibli films draait het daar ook om balans, je brengt het perfect onder woorden, Kwelly should wright a book. -
09 Mei 2010 - 11:44
Kulap:
Maly! wat een wijsheid zo op de zondagmiddag, in NL draait het nu om de grandprix van Barcelona kijken/uitbrakken/naar moeder toe voor moederdag/geld uitgeven aan een dikke luxe lunch/shop till you drop/ ...en voor mij hockeyen strakjes/...en voor jou...lief lachen en knuffelen, wat heb je het toch makkelijk daar in Nepal! hihi, grapje. Mooi beschreven hoe moeilijk het is mop! Maar je zal ook wel genieten, want welke tevredenheid is groter dan het geven van liefde , ook al is het maar voor een paar weken, aan een kindje zonder ouders. Houd vol! Ik mis je! liefs rozie -
09 Mei 2010 - 12:14
Stichting Muses:
Hee Kelly,
wat een mooi verhaal!! ik hoop dat je een goede balans kan vinden en dat je vooral de dingen blijft doen die jij belangrijk vindt en waar je je goed bij voelt!
Succes en geniet er ook van van deze mooie levenservaringen!
Groetjes Nicole -
09 Mei 2010 - 19:55
Caroline:
Yo Kelly, wat kun jij prachtig beschrijvend schrijven! Echt heel mooi. Bij ons gaat ook alles goed, het is super druk geweest, komen nu een beetje bij en we passen goed op je mannetje! hij ziet er goed uit en doet geen rare dingen?! Dag lieverd, ik blijf je verhalen lekker lezen, dikke kus van ons allemaal, Caroline -
09 Mei 2010 - 20:17
Anne:
So true! Vind het erg sterk dat je door hebt hoe het werkt en rekening houdt met de toekomst. Het is zo makkelijk om daar geen rekening mee te houden. Makkelijker nog.. Liefde en kennis zijn de sleutelwoorden. Goed bezig hoor Kel! Vind je foto's ook te gek! Super mooi.
Dikke vette cyberknuffel!!!
Xx Anne -
10 Mei 2010 - 09:28
Sandra:
Wat een prachtig verhaal heb je geschreven en wat een leuke foto's. Je zult ontzettend veel leren van je reis naar Nepal, geniet er ook van!
x -
10 Mei 2010 - 11:48
Padre:
In ËEN woord, FANTASTICH!!!!
Je bent mijn Nepalese ZEESTER!!!
Dikke huck Padre!!XXXX -
10 Mei 2010 - 14:12
Nien:
Wat mooi Kels!
Enne ben het ongeveer met iedereen hieronder eens... Wat kan jij schrijven!
Koppie op lieve meid!
Kus Nien en natuurlijk ook van Thommie -
11 Mei 2010 - 07:19
Remmelt:
Over visie vorming gesproken! Pittige lessen. Je bent goed bezig, niet alleen voor jezelf. Maar het is ook niet makkelijk, begrijp ik. Houd je haaks Kelly. Remmelt -
13 Mei 2010 - 11:15
Marjo :
Ben weer onder de indruk van je verhaal. Volgens mij pak je het allemaal heel goed aan. Liefs marjo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
