Namaste: "Soften your mind and open up your heart"
Door: kellyderkx
Blijf op de hoogte en volg Kelly
25 April 2010 | Nepal, Pokhara
Ik ben beland in de wereld van Annie, maar dan op z'n Nepalees. Het is ongelovelijk om te zien hoe de weeskinderen hier leven. Het weeshuis ligt gelegen in een prachtige omgeving met uitzicht op de groene bergen. Er hangt elke dag een tropische mist in de lucht waardoor Pokhara een sprookjesachtig uiterlijk krijgt. Het leven van de weeskinderen is echter geen sprookje. Uit ongeveer honderd kinderen zijn de negen schattigste uitgekozen voor het Innocent Children Home. De kids zijn tussen de 4 en 11 jaar oud. 1 van de kinderen is al 3 dagen spoorloos. In Nederland zou er al lang een opsporingsdienst zijn ingezet, hier in Nepal zijn ze niet zo paniekerig. Het jongetje komt van de straat en is vast zijn streetbuddies gaan opzoeken. Het weeshuis bestaat pas negen maanden en dat is goed te merken. Er heerst een grote chaos in het huis, een vast ritme is er niet. De huismoeder is vaak met haar eigen kinderen bezig. Toch heb ik veel respect voor haar omdat ze dag en nacht in het weeshuis leeft. De kinderen hebben weinig kleding en lopen dag en nacht in dezelde vieze pakjes. Pyama's zijn er ook niet echt, ik begin al aardig te wennen aan de pislucht die sommige kinderen om zich heen hebben hangen. De kinderen hebben de hele dag groene snottebellen uit hun neusje hangen. Dan komen ze mij een knuffeltje geven en is hun neusje weer schoon... Ik word echter met het uur viezer. Speelgoed of knuffels zijn er ook niet. Als de vrijwilligers speelgoed geven dan hebben de monster kids dit binnen een uur gesloopt. Mijn bal gaat al drie dagen mee, dat is al heel wat. Het gastgezin waar ik zou gaan wonen is vlak voor mijn trip naar Pokhara geannuleerd. De familie bleek meer geinteresseerd te zijn in geld dan in de vrijwilligers. Nu slaap ik op de tweede verdieping van het weeshuis. Ik vraag me af hoe lang ik dit vol houd. De kinderen kunnen via het balkon door mijn raam naar binnen gluren en maken daar ook dankbaar gebruik van. Kevin, de andere vrijwilliger, en ik zijn al eens beiden van buitenaf opgesloten in onze kamer... erg grappig..kleine monsters. De kids zijn verder (meestal) erg lief en hangen al vanaf dag 1 als aapjes aan mijn lijf. Ze hebben een concentratie vermogen van 10 minuten. Mijn DVD avondje was dan ook niet zo'n groot succes. Na 10 minuten intense concentratie ging de een na de ander lopen klieren. Ik probeer af en toe even een break te nemen door naar Lakeside te lopen. Lakeside doet me erg denken aan Thailand. Het is een toerist paradise. Massage's, pizza's, "filmrooms" en croissants, alles is verkrijgbaar. De verkopers hangen als irritante muggen om je heen. Uit alle hoeken hoor je hun irritante stemmetjes, dan weer even stil. Je ziet ze soms niet en duiken uit het niets voor je neus. Ondanks deze muggenplaag is Pokhara een hele fijne plek om even bij to komen. Het uitzicht over het Phewa meer is adembenemend. Als in een Disney film vliegen tientallen witte vogels over het meer, hun weerspiegeling is te volgen over het zilver glinsterende water. Op de achtergrond zie je jungle groene bergen. De zon schijnt met zijn licht door de mist terwijl een paar bootjes rustig door het water glijden. Zie je het al voor je?
Gisteren zijn Kevin en ik uitgenodigd door buren vlakbij het weeshuis. Met gebarentaal vroegen zij ons om s'avonds terug te komen. Hoelaat? Als het donker wordt.. Tikcha! Het vrouwtje nam ons nog even mee naar haar achtertuin. " Loook chicken for You!" Voor me zag ik 40 kraaloogjes paniekerig mijn kant op kijken. " We make chicken for you!" Oke top!
Gewapend met 6 mango's en Hollandse stroopwafels stonden Kevin en ik bij het vallen van de avond voor het huisje. Namaste come in! Onwennig namen we plaats op de grond terwijl de hele familie ons met glinsteroogjes bekeek. Door de taalbarriere ontstond er een bijzonder gesprek. Elk woord werd voorzichtig uitgekozen en met gebaren gecombineerd met een paar Nepalese woorden duidelijk gemaakt. Na 15 minuten was mijn glimlach niet meer weg te krijgen. We kregen de full royal treatment. Met de paar centen die ze hadden werd er rijstwijn voor ons gekocht. "You get drunk tonight yes!" uuhmm oke dan.. Er werden twee bordjes voor onze neus gezet. De familie zelf at niet met ons mee, het is natuurlijk veel interessanter om te kijken hoe die gekke blanken eten. Op mijn bord lag het kipje die ik dezelfde middag nog vaarwel had gezegd, opgefleurd met wat spinazie. Om een al erg lang verhaal ietsje korter te maken... na 2 borden rijst met daalbhaat, rijstwijn ( ze weten van geen ophouden), en nog wat andere leden van de kippenfamilie later was het tijd voor cadeautjes. Prachtige armbanden kwamen tevoorschijn en de vrouw probeerde deze uit alle macht over mijn brede handen te schuiven (ook hier geldt; ze weten van geen ophouden..)Daarna gaf ze ons gehaakte "t.v kleedjes" en verontschuldigde zich."We are poor so only little presents". Ongemakkelijk en verbaasd over deze verontschuldiging probeerden we uit te leggen dat deze avond al een heel groot cadeau was; A present from the heart.
Gisteren zijn Kevin en ik uitgenodigd door buren vlakbij het weeshuis. Met gebarentaal vroegen zij ons om s'avonds terug te komen. Hoelaat? Als het donker wordt.. Tikcha! Het vrouwtje nam ons nog even mee naar haar achtertuin. " Loook chicken for You!" Voor me zag ik 40 kraaloogjes paniekerig mijn kant op kijken. " We make chicken for you!" Oke top!
Gewapend met 6 mango's en Hollandse stroopwafels stonden Kevin en ik bij het vallen van de avond voor het huisje. Namaste come in! Onwennig namen we plaats op de grond terwijl de hele familie ons met glinsteroogjes bekeek. Door de taalbarriere ontstond er een bijzonder gesprek. Elk woord werd voorzichtig uitgekozen en met gebaren gecombineerd met een paar Nepalese woorden duidelijk gemaakt. Na 15 minuten was mijn glimlach niet meer weg te krijgen. We kregen de full royal treatment. Met de paar centen die ze hadden werd er rijstwijn voor ons gekocht. "You get drunk tonight yes!" uuhmm oke dan.. Er werden twee bordjes voor onze neus gezet. De familie zelf at niet met ons mee, het is natuurlijk veel interessanter om te kijken hoe die gekke blanken eten. Op mijn bord lag het kipje die ik dezelfde middag nog vaarwel had gezegd, opgefleurd met wat spinazie. Om een al erg lang verhaal ietsje korter te maken... na 2 borden rijst met daalbhaat, rijstwijn ( ze weten van geen ophouden), en nog wat andere leden van de kippenfamilie later was het tijd voor cadeautjes. Prachtige armbanden kwamen tevoorschijn en de vrouw probeerde deze uit alle macht over mijn brede handen te schuiven (ook hier geldt; ze weten van geen ophouden..)Daarna gaf ze ons gehaakte "t.v kleedjes" en verontschuldigde zich."We are poor so only little presents". Ongemakkelijk en verbaasd over deze verontschuldiging probeerden we uit te leggen dat deze avond al een heel groot cadeau was; A present from the heart.
-
25 April 2010 - 12:38
Tessa:
Wow Kel wat een verhaal.. Kan me er helemaal een voorstelling van maken... Bijzonder! Geniet van alle gekkigheid! Dikke Kus! -
25 April 2010 - 13:17
Anne:
Wat een bijzondere ervaring! Geniet daar van! Wel heftig alle nieuwe indrukken. Vergeet niet dat je de tijd moet nemen om aan de cultuurshock te wennen. En het helpt wel om je soms even terug te trekken met een boekje ofzo.
Succes met die donderstenen. Gewoon terug in de maling nemen die kiddo's, vinden ze vast leuk :)
Dikke kus! -
25 April 2010 - 15:18
Sandra:
Je hebt weer een super leuk verhaal geschreven!
Veel plezier! -
25 April 2010 - 17:01
Broer:
Zo stoer dat je het allemaal over je heen laat komen! Your my Hero :) -
25 April 2010 - 18:03
Marjo :
Hoi Kel, ik probeer het wel, maar het is toch moeilijk om een echt beeld bij je verhalen te krijgen. Je schrijft in ieder geval geweldig! -
25 April 2010 - 19:12
Padre:
NAMASTE"Kelly
Ongelofelijk wat je allemaal mee maakt,hoop dat je snel een redelijke slaapplek vind.
haal je energie uit de zon en de prachtige views!We leven allemaal met je mee XX Padre&&Mar
P.S zijn tennisballen een idee voor die slopertjes?!
-
26 April 2010 - 06:55
Stichting Muses:
Hee Kelly! wat een bijzonder ervaring was dat zeg!! echt super om dat meegemaakt te hebben! hoop dat je veel kunt gaan betekenen daar! je moet alleen al bedenken door daar te zijn dat je al heel veel betekent! dus geniet van deze bijzondere plek!
Groetjes Nicole -
26 April 2010 - 19:05
Vera:
Hey Kelly
Ik ga je volgen in Nepal, ben nu al verslaafd aan je verhalen. Heerlijk die droge humor.
Super dat je dit vrijwilligerswerk doet, ze hebben het daar hard nodig zo te lezen ;-)
XXX -
27 April 2010 - 00:19
Dweiltje (Vera):
Ha Kelly.. Ik zie dat er een andere Vera reageert.. dus nu Dweiltje. Is de naam van mijn hondje. Ik heb deze site van jouw vader doorgekregen en heb het in m'n favorieten gezet. Ik vind het geweldig dat je dit werk doet! Ik ga iedere dag even kijken wat je belevenissen zijn. Héél erg leuk en succes. -
27 April 2010 - 12:42
Mama:
Hee meisje,
Wat een verhalen lees ik weer van je, ik moet soms even slikken maar dat mag ook wel want ik ben je moeder.
Wat ben je altijd heerlijk optimistisch lieve schat!
Je vind ook nu weer de goede weg en maakt er iets moois van, ik heb er respect voor.
Zal ik die 200 knuffelbeesten van zolder nog sturen?
Veel liefs en kusjes van mama, ook van Mup XXX -
27 April 2010 - 14:39
Broer:
hmm mam, kweet niet op die zoon mooi leven krijgen daar hahah.
(als je mijn knuffels maar niet opstuurd ;) -
27 April 2010 - 18:29
Lianneke:
Hay kelly
Wow! ik lees met bewondering je bijzondere ervaringen. het is nog net
, net niet zo dat ik de vogels hoor fladderen en de geur van de kinderen ruik maar oh wat heb ik een mental pictures door jouw verhaal! ik hoop dat die bengels je het leven niet te zuur maken en dat je nog veel vaker kamerarrest hebt ;)
wat aardse zaken uit het westen je hebt al je punten binnen voor eerste deel van de minor ;)
uitkijkend naar je nieuwe ontboezeming
greets lianneke
p.s. een teiltje water doet wonderen voor die pislucht, gewoon ffies dompelen ;) -
27 April 2010 - 21:43
Bryan:
Geweldig! :-) -
28 April 2010 - 19:53
Hannie Eijk:
Hoi Kelly,
Wat een raar verhaal van dat gastgezin. Ik kan mij voorstellen dat wonen in het weeshuis zelf je weinig of geen rust gun. Goed van je dat het regelmatig ontvlucht!
Fijn dat je zo verwend bent door de familie, verwachte zij nu niet iets van jullie terug?
gr. Hannie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
